گفت‌وگو با دکتر جلال حبیبی، سرپرست کارگاه «راهنمایی دانشجویان تازه وارد مونترال»

ایده اولیه این کار از کجا آمده است؟

ایده اولیه این کار در اوت سال 2015 شکل گرفت. قبل از آن برنامه‌های مختلفی که اتفاقاً مجله هفته خودش در جریان خیلی از این امور بوده برای کمک به تازه‌واردان از طرف افراد مختلفی انجام می‌شدند؛ اما به‌طور خاص جزوه‌ای به نام «سلام مونترال» تهیه‌شده بودند که ورژن‌های مختلفی داشت و به‌طور مداوم در حال آپدیت شدن بودند. این کتابچه در سایت کانون توحید مونترال هنوز هم برای دانلود موجود است.

هدف از این برنامه ایجاد یک پلتفرم جدید برای دانشجویانی بود که برای اولین بار وارد شهر مونترال می‌شوند و یکی دو هدف به‌طور خاص در این برنامه مدنظر هستند. یکی اینکه در تهیه محتوا، فقط روی بحث دانشجویان تمرکز صورت گرفته است و مسئله دوم اینکه از حالت دانلود بودن صرف که برای خود کتابچه وجود داشت این کار خارج شده است. دلیلش هم این است که یک سری برهم‌کنش‌های خوب و مثبت بین دانشجویان و گروه‌های دانشجویی و افراد دست‌اندرکار صورت بگیرد تا همه طرفین ماجرا هم را بشناسند. حسن این کار برای دانشجویان این است که یک قوت قلبی می‌گیرند و متوجه می‌شوند، افرادی در جامعه جدید هستند که به آن‌ها اهمیت می‌دهند و برایشان وقت می‌گذارند و فضای بهتری در بدو ورود برایشان ایجاد می‌کنند.

و چطور شروع کردید؟

بعد از تصویب طرح اولیه در اوت 2015، یک گروه 5 نفره از بچه‌های کانون توحید مونترال با هم در حدود 3 ماه کار کردند و اولین کارگاه در ژانویه 2016 تشکیل شد. کارهای کارگاه اول خیلی سنگین بود. چون هنوز یک برنامه مرتب و تنظیم‌شده برای این کار شکل نگرفته بود. از نتایج کارگاه اول بسیار راضی بودیم و بازخوردهای بسیار مناسبی هم گرفتیم.

چرا فقط اعضای انجمن‌های دانشجویی دانشگاه مونترال و کنکوردیا در این برنامه درگیر هستند و از بقیه دانشگاه‌های مونترال مثل ای‌تی‌اس یا مک‌گیل نامی دیده نمی‌شود؟

ما از مشارکت بقیه انجمن‌ها همیشه استقبال کرده‌ایم؛ یعنی خیلی مایل هستیم که همفکری و مشارکت بیشتری بین گروه‌های مختلف از دانشگاه‌های مختلف وجود داشته باشد. ولی این مسئله خیلی زمان می‌برد. علتش هم این است که بعضی گروه‌های دانشجویی باید بتوانند به‌تدریج اعتماد کنند. الآن انجمن کاسپین و انجمن تحصیلات تکمیلی کنکوردیا که خودش یک نهاد کاملاً شناخته‌شده و دارای کارمند و دفتر اداری در دانشگاه است، با ما همکاری‌های خوبی داشتند. امیدواریم با گذشت زمان و دیدن بازخوردها و نتایج این برنامه، دیگر گروه‌های دانشجویی هم کم‌کم وارد مشارکت شوند.

برای اجرای این کارگاه حمایت مالی دریافت کردید؟

ما در کارگاه اولیه هزینه‌های خودمان را از محل کمک‌های مالی بین دوستان خودمان پرداخت کردیم. چون از اول در سیاست برگزاری این برنامه‌ها هدف این بود که ما پولی از دانشجویان بابت شرکت در این کارگاه دریافت نکنیم. هزینه‌هایی که ما باید در نظر بگیریم هزینه چاپ و تکثیر محتوای کارگاه برای شرکت‌کنندگان است که به‌صورت خلاصه‌ در کتابچه سمینار چاپ می‌شود. اجاره سالن برای کنفرانس و نیز هزینه خوراکی‌هایی که در سمینار داده می‌شود هم به هزینه‌ها اضافه می‌شوند. انجمن تحصیلات تکمیلی کنکوردیا چون با برنامه همکاری دارد، به ما تخفیف می‌دهد و حق بیمه‌ای که برای اجرای مراسم باید بپردازیم را از ما نمی‌گیرد. ولی برای اجاره محل کنفرانس، همچنان باید هزینه پرداخت شود. کارگاه اول و دوم در دانشگاه مک‌گیل برگزار شد ولی این دو کارگاه آخر را در کنکوردیا برگزار کردیم چون برای بیشتر دانشجویان، نزدیک‌تر و در دسترس‌تر است.

البته انجمن تحصیلات تکمیلی برای ما فضای تمرین هم فراهم کرد. پوسترهای ما را چاپ کرد و برای ما تبلیغ کرد و البته سیستم صوتی و تصویری در اختیار کارگاه قرارداد. بچه‌های انجمن کاسپین هم در ارائه محتوای کارگاه مشارکت چشمگیری با ما داشتند.

چرا دانشگاه مک‌گیل و دانشگاه ای‌تی‌اس با وجود تعداد زیاد متخصصان و دانشجویان ایرانی در آن دانشگا‌ه‌ها، مانند کنکوردیا در برگزاری این کارگاه مشارکت مستقیم نکردند؟

خوب شاید این به توان ارتباطی محدود ما برگردد. مثلاً ما در دانشگاه ای‌تی‌اس یک کارمند پیدا کردیم که برای برنامه ما تبلیغ می‌کند و بروشورهای کنفرانس را برای دانشجویان می‌فرستد. ولی درواقع ما نیاز به داوطلب داریم که بتوانند گروه‌های دانشجویی دانشگاه را به برنامه ما جذب کنند. هنوز در دانشگاه‌های مک‌گیل و ای‌تی‌اس نتوانستیم خیلی فعالیت کنیم. البته چون در حال رشد هستیم کم‌کم این ارتباطات شکل می‌گیرد. مثلاً بانک آر‌بی‌سی از کارگاه دوم به حمایت از ما پرداخت. چون بازخوردها را دیده بود و تصمیم گرفته بود حمایت کند. درهرحال حق می‌دهیم که گروه‌های مختلف اول بازتاب کار را ببینند و کم‌کم شروع به مشارکت کنند.

حمایت بانک آر. بی. سی. به چه شکل است؟

خوب در جریان مسابقه‌ای که در حین برگزاری کارگاه برگزار می‌شود از بین کسانی که درست جواب داده‌اند یک قرعه‌کشی صورت می‌گیرد و به برندگان از طرف بانک یک کارت هدیه 50 دلاری داده شد.

چند نفر در برنامه امسال شرکت کرده‌اند؟

الآن ظرفیت برنامه صد نفر است. کسانی که در این کارگاه شرکت می‌کنند باید تا یک روزی به ما دقیقاً آمار شرکت را بدهند که بتوانیم برایشان جزوه و محتوا تأمین کنیم.

برای اعلام برنامه‌هایتان بیشتر در کجا تبلیغ کردید؟

مجله هفته انتخاب خوبی بود چون تابه‌حال نشان داده که قابلیت دورهم جمع‌کردن ایرانیان را دارد. هفته الآن بدون تعارف طوری است که می‌تواند اعتماد جامعه را به خودش جلب کند و برد خوبی دارد. البته ما بعد از تمام شدن سمینارها معمولاً یک آماری جمع می‌کنیم که چطور افراد از برنامه خبردار شدند و بر اساس آن رویکرد تبلیغاتی انتخاب می‌کنیم. مثلاً الآن می‌دانیم بیشترین تأثیر در جلب افراد به برنامه اخبار دهان‌به‌دهان و از سایر دانشجویان شنیدن است و بعد هم کانال‌های تلگرامی.

نیازسنجی برای تهیه سرفصل‌های «سلام مونترال» چطور انجام‌شده است؟

من دقیق نمی‌دانم چون در گروه‌های اولیه تهیه «سلام مونترال» نبودم. البته حدس می‌زنم که بر اساس سؤالات و مطالبات دانشجویان بوده است. برنامه کارگاه چون فشرده است ما نمی‌توانیم بیشتر از این به محتوایش اضافه کنیم. مگر اینکه برای برخی موضوعات خاص کارگاه‌های جداگانه بگذاریم. مثلاً برای پرکردن فرم‌های مالیاتی در ماه آوریل یک کارگاه داریم که هرساله برگزار می‌شود. یک گروه چهار پنج نفره داریم که روی محتواها و سرفصل‌ها نظارت می‌کنند ولی اصل نوشتن و تنظیم مطالبی که می‌خواهد گفته شود بر عهده ارائه‌کنندگان است و برای تنظیم آن زحمت زیادی می‌کشند

شما برای مهاجرین برنامه ویژه‌ای ندارید؟

نیازهای مهاجرین و دانشجویان خیلی با هم متفاوت هستند، سؤالات آن‌ها با هم متفاوت است. البته مهاجرین برای آگاهی از برخی قسمت‌های مشترک می‌توانند در برنامه شرکت کنند. ولی هدف برنامه دانشجویان است نه مهاجرین. البته ایده‌آل این است که برای آن‌ها هم محتواهای جدیدی درست کنیم و استقبال می‌کنیم اگر کسانی بخواهند وارد برنامه بشوند و مدیریت آن را در دست بگیرند. مثلاً برای خرید منزل یا چیزهای دیگر به جامعه مهاجرین کمک کنند.