به گزارش هفته، به نقل از ژورنال دو مترو، این بازیگر و کارگردان ایرانی در نمایش «یک» (۲۰۱۲) این سؤال را از خود می‌پرسد که چه چیزی هویت او را به‌عنوان یک ایرانی تشکیل می‌دهد. مانی وقتی هنوز سن و سالی نداشت، کشورش ایران را ترک کرد. مانی در نمایش «دو» (۲۰۱۳) به تلاش‌های جستجوگرانه خود در پی هویت ادامه می‌دهد. در «سه» (۲۰۱۴) نیز آنچه تاکنون صرفاً داستان مانی بوده است، به داستان حدود چهل نفر که مهاجرت را تجربه کرده‌اند، تبدیل می‌شود.
بنابراین این سه اثر به همراه برخی عناصر اثر جدیدتر او تحت عنوان «صفر» (۲۰۱۹)، یک اثر نمایشی را تشکیل می‌دهند که بیش از چهار ساعت طول می‌کشد.
مانی سلیمانلو در گفتگو با ژورنال دو مترو با شور و اشتیاق از اثر خود صحبت می‌کند: «ما از یک نمایش سیاسی و اجتماعی صحبت می‌کنیم که کثرت واقعیت را روی صحنه می‌برد.»
اگر «یک» و «دو» عملاً بدون تغییر باقی‌مانده‌اند، به این دلیل است که محتوای آن‌ها با شرایط ملتهب امروز ایران مطابقت دارد. ایران، زادگاه مانی سلیمانلو امروز به کانون یک جنبش اعتراضی جدید تبدیل شده است و با این حساب باید گفت سخنانی که در آن زمان از زبان مانی سلیمانلو مطرح شد، همچنان تمام معنای خود را حفظ کرده‌اند.
مانی می‌گوید: «یک ماه پیش، برای اولین بار پس از مدت‌ها، «یک» را دوباره اجرا کردم. حسی که داشتم این بود که انگار اولین بار است آن را اجرا می‌کنم. من این کار را ۳۰۰ بار انجام داده‌ام و فکر نمی‌کردم دوباره تحت تأثیر قرار گیرم و برای من تازگی داشته باشد. قطعاً تماشاگر نیز مسیری را که من دنبال کرده‌ام، خواهد دید. »
اما در مورد نمایش «۳» باید گفت که این قطعه به‌روز شده و منعکس‌کننده سمت جدید مانی سلیمانلو است که مدیر هنری «تئاتر فرانسوی مرکز ملی هنرها» (CNA) در اتاوا شده است.
در این نمایش حضور چهل بازیگر روی صحنه منعکس‌کننده ویژگی فرانکوفنی کانادا و مأموریت جدیدی است که این هنرمند ایرانی به‌عنوان مدیر هنری (CNA) بر عهده گرفته است.
مانی سلیمانلو که به‌روز شدن اثر خود را ضروری می‌داند، توضیح می‌دهد که در این اثر صحب از هویت، از دیگری، از استفاده ابزاری از دیگری، از دشمن پنداری دیگری و همچنین صحبت از جامعه‌ای است که متأسفانه از این‌که ما را هر روز بیشتر و بیشتر در برابر یکدیگر قرار می‌دهد، عمیقاً لذت می‌برد.
مانی سلیمانلو به‌عنوان مدیر هنری NAC می‌خواهد همه را خطاب قرار دهد و درست به همین دلیل است که تصمیم گرفته است یک بار دیگر «یک. دو. سه.» را روی صحنه ببرد.
او با شور و شوق خاصی می‌گوید: «می‌خواهم جوانان را به تئاتر بازگردانم و به‌گونه‌ای عمل کنم که همه با دیدن این تئاتر خودشان را روی صحنه احساس کنند. اجرای این نمایش برای من از این نظر اهمیت دارد. باید آن جنبه از نمایش را که در آن می‌توانیم جامعه را به سؤال بکشیم، زنده کنیم. این تئاتری است که من در پی اجرای آن هستم.»
مانی سلیمانلو در مقام خود به‌عنوان مدیر هنری NAC این فرصت را دارد که ده‌ها بازیگر را روی صحنه جمع کند، بازیگرانی که به گفته خودش «جامعه ما را تشکیل می‌دهند، فرانسوی صحبت می‌کنند، همگی مهاجر هستند، درباره جنسیت، زبان، هویت و ریشه‌های خود صحبت می‌کنند و درباره چیزهایی که ما را به یکدیگر پیوند می‌دهند یا از همدیگر جدا می‌کنند، بحث می‌کنند.» گر چه اثر نمایشی سلیمانلو ریشه در رویدادهای کنونی دارد، اما می‌توان از آن نتایج گسترده‌ای گرفت که محدود به زمان نمی‌شوند. شاید علتش آن باشد که تاریخ هرازگاهی تکرار می‌شود، اما دلیل مهم‌تر این است که حتی اگر رویدادهای فعلی متفاوت باشند، احساساتی که برمی‌انگیزند، مشابه هستند.
مانی می‌گوید: «شرایط فرق کرده اما این روزها هم میلیون‌ها ایرانی برای آزادی خود در خیابان‌ها تظاهرات می‌کنند. بنابراین مسئله یکی است و فرقی نمی‌کند که در سال ۲۰۰۹ باشیم یا ۲۰۲۲.»
نمایش «یک. دو. سه.» از ۲۰ تا ۲۳ اکتبر در تئاتر ژان دوسپ و سپس از ۲۷ تا ۲۹ اکتبر در Trident شهر کبک برگزار می‌شود و در ادامه تا پایان نوامبر در سایر نقاط کشور ارائه خواهد شد.
در نمایش «سه» حدود ۴۰ بازیگر روی صحنه می‌آیند
ارسال نظرات