دامینه اخوان، مهندس ایرانی کانادایی است که در این سال‌ها افتخارات زیادی را کسب کرده است. هر هفته می‌تواند سری به صفحه او بزنید و ببینید بازهم یک گل دیگر کاشته و جایزه دیگری گرفته؛ او به تازگی با اعلام این خبر که «جایزه خدمات شایسته مهندسین کانادا برای خدمات حرفه ای» را دریافت کرده است؛ در اینستاگرامش نوشت:
«ایستادن در کنار چنین متخصصان برجسته‌ای باعث افتخار من است. این جایزه برای آن دختر کوچکی است که می‌خواست مهندس شود تا جهان را نجات دهد و مهندسی که برای یک روز بیشتر زنده ماندن در این حرفه، می‌جنگید.
هنوز کار بسیار زیادی برای تغییر فرهنگ مهندسی در پیش داریم و اینجا تنها نقطه‌ای برای به پیش رفتن است.»
دامینه اخوان که به عنوان یکی از ۲۵ مهاجر برتر کانادا در سال ۲۰۲۲ انتخاب شد و نامش در کنار افرادی چون جان هردمن مربی فوتبال تیم ملی، عمر الغبرا وزیر حمل و نقل، پل سون هیونگ لی مجری تلویزیون و آنیل آرورا آمارگر ارشد مرکز سرشماری کانادا قرار گرفت، پیام تشکر بسیار جالبی هم در انتهای این پست نوشته است:
«از همه کسانی که در این راه از من حمایت کرده‌اند تشکر می‌کنم و همچنین از همه آن‌هایی که سعی کردند مانعی بر سر راهم شوند و سرعتم را کم کنند، من همچنان به پیش می‌روم.»
دامینه اخوان متولد ایرانِ پس از انقلاب جمهوری اسلامی است. او در دوران کودکی، عاشق فضا بوده و در هشت سالگی می‌خواسته ستاره‌شناس شود تا به قول خودش، سیاره‌ای قابل سکونت برای انسان کشف کند.
او در ۱۷ سالگی به همراه خانواده‌اش به کانادا مهاجرت کرد و توانست در مسیری مشابه رؤیاهای کودکی‌اش گام بردارد.
دامینه در رشته‌های مهندسی مکانیک، فیزیک و MBA درس خوانده است و به‌عنوان یک مهندس ارشد در زمینه ساخت و تعمیر انواع هواپیماها فعالیت می‌کند.
او را یک زن پیشرو در صنعت هوافضای کانادا می‌دانند که فراگیری علم و مشارکت اجتماعی را با یکدیگر ادغام کرده است و همچنین به شکل جدی در حوزه‌های برابری فرصت‌های علمی و آموزشی برای زنان و سایر گروه‌های جامعه مشارکت دارد.
دامینه در تمام مدت جنبش انقلابی مهسا، حضوری فعال در انعکاس اخبار ایران داشت.
در یکی از پست‌های اینستاگرامی او می‌خوانیم: «این چند هفته گذشته سورئال بوده است. آسیبی که در زمان زندگی در ایران تجربه کردم و خشم، غم و ناامیدی که از زمان مهاجرت به کانادا احساس کرده‌ام جای خود را به امید به آینده‌ای بهتر داده است. قلبم سنگین شده که کاش می‌توانستم کارهای بیشتری انجام دهم. ما در هر فرصتی در خیابان‌ها راهپیمایی و شعار می‌دادیم به امید اینکه برادران و خواهرانمان در ایران صدای ما را بشنوند. برای اینکه روزی ایران من و ایرانیان جهان آزاد شوند.»
ارسال نظرات