به گزارش هفته، به نقل از ونکوور سان، زمانی که بردیا صادقی تنها سه سال داشت در برنامه‌ی زنده‌ی رادیویی «صبح جمعه با شما» اجرا می‌کرد و چیرگی‌اش بر تمبک شنونده را به تحسین وامی‌داشت.
او زیر نظر برجسته‌ترین استادان سازهای کوبه‌ای آموزش دیده و جوایز متعددی به دست آورده و در بیش از ۴۰ آلبوم به عنوان نوازنده‌ی سازهای کوبه‌ای همکاری داشته است. صادقی در سال ۲۰۲۱ کتابی درباره‌ی شیوه‌ی نوازندگی تمبک منتشر کرد که با روش‌های نو این ساز باستانی ایرانی را آموزش می‌دهد.
واپسین پروژه‌ی او با همکاری برادرش، رضا صادقی، گروه «دفان بند» است. این گروه در سال ۲۰۱۲ با هنرجویان نخستین کلاس‌های آکادمی دفان که بردیا در ونکوور برگزار می‌کرد، پا گرفت. این گروه در سال ۲۰۲۲، در جوایز موسیقی جهانی در کالیفرنیا، با آهنگ «بر گیسویت» که ترکیبی از موسیقی ایرانی، آمریکای لاتین و کلاسیک است، مدال نقره گرفت.
این گروه به تازگی به منظور گردآوری کمک مالی برای آسیب‌دیدگان زمین‌لرزه در ایران، اجرایی با عنوان «زن، زندگی، آزادی» در تماشاخانه‌ی ملکه الیزابت داشت. جدیدترین پروژه‌ی ویدئویی این گروه هم «مجنون» نام دارد.
بردیا صادقی می‌گوید که دلیل اصلی راه‌اندازی دفان بند گسترش بیشتر موسیقی پاپ/ جهانی و همچنین حضور زنان ایرانی در این گروه بود، چرا که آنها زیر لوای جمهوری اسلامی از نواختن و خواندن بازداشته شدهاند. نام دفان نیز از نام ساز دف می‌آید که برادرم رضا نوازنده‌ی سرشناس آن است که تنظیم چندین آهنگ ما را هم انجام داده و او این نام را برای گروه پیشنهاد داد.
بیش از یک دهه از فعالیت دفان بند می‌گذرد و این گروه اینک با هنرمندان مهمان، نوازندگان و رقصندگان گسترش یافته است. این گروه از راه یوتیوب و دیگر شبکه‌های اجتماعی و نیز با برنامه‌های تلویزیونی در میان فارسی‌زبانان سراسر جهان شناخته شده و میلیون‌ها بار کارهایش دیده شده است.
بردیا هم گروه را رهبری می‌کند و هم تنظیم سازهای کوبه‌ای با اوست. رضا هم به کارهای پیانو و سنتور و همچنین تنظیم و صدابرداری می‌پردازد. نسیم ایرانی، الهام راستکار، فروغ سرابی، مهران عزیزی، فرنوش فلاحی، افسانه همایونی، مهسا کارگرفرد و فرزانه فیروز دیگر اعضای این گروه‌اند.
هنرمندان گروه، هر یک، سرگذشت خود را دارند، ولی همه‌ی آنها بر محور دیدگاه رهبر گروه متحد شدهاند.
فروغ سرابی از ۱۹ سالگی در تهران رو به آموختن گیتار آورد. هنگامی که خانوده‌اش در سال ۱۹۸۵ به کانادا نقل مکان کردند، زندگی هنری او هم قطع شد.
او می‌گوید که خواستم دوباره شروع کنم و پیانو تمرین کنم، ولی خانواده و دیگر مسائل باعث شد که ادامه ندهم. در سال ۲۰۱۶، در آستانه‌ی بازنشستگی، آماده‌ی از سرگیری یاد گرفتن پیانو بودم که یکی از دوستانم پیشنهاد کرد که سازهای کوبه‌ای را با بردیا امتحان کنم. مطمئن نبودم، اما وقتی شروع به یادگیری دف و تمبک کردیم، عاشق هر دو شدم. اکنون شش سال و نیم از آن زمان می‌گذرد و ما در مقابل هزاران نفر در تماشاخانه‌ی ملکه الیزابت اجرا کردیم.
سرابی دیگر زنان را هم تشویق به دنبال کردن موسیقی می‌کند و البته که صادقی آکادمی‌اش را برای الهام‌بخشی به هنرمندان مثل سرابی راه انداخته است.
صادقی می‌گوید که ۱۸ سال پیش که وارد ونکوور شدم، باهمستان ایرانیان کوچک‌تر از الان بود و زمانم را بین کنسرت‌های زیاد در ایران و تعداد بسیار کمی کنسرت در آمریکای شمالی تقسیم می‌کردم. اما شروع آکادمی باعث افزایش ارتباطات من شد و چند سالی هم با برادرم برنامه‌های تلویزیونی اجرا کردم. دفان از این جا بزرگ شد و خیلی خوب پیش رفت.
صادقی می‌افزاید که می‌خواهیم نشان دهیم زنان ایرانی می‌توانند بنوازند، آواز بخوانند و قدرت و استعداد خود را نشان دهند. ما اولین گروهی در آمریکای شمالی هستیم که بر پایه‌ی نوازندگان سازهای کوبه‌ای زن شکل گرفته است و امیدواریم که این حرکت الهام‌بخش دیگران باشد.
ارسال نظرات